Ut Oventje 3 - Venhorst vijf 3-4

In het seizoen 1983-1984 speelde Venhorst 5 een zware uitwedstrijd, uit bij VCO tegen het tweede of het derde. Die won Venhorst 5 toen verrassend, maar VCO werd wel kampioen. En vandaag won Venhorst weer en dan schiet ik weer vol: Als ik iets over VCO heur gaan mijn gedachten altijd een jaar of 20, 30 terug, toen een afvaardiging van Venhorst 5 uitgenodigd werd op het kampioensfeest van VCO (2 of 3?). We wisten achteraf niet meer of we op het Veur- of Achteroventje gewist waren, maar dat we er geweest waren, dat vuulden we goed. Gelukkig was onze hoop in moeilijke tijden bereid om ons op te komen halen en veilig weer in Venhorst af te leveren. Eén van de schitterende liederen die we daar hoorden komt zelfs nu nog in mijn stoutste dromen ooit voor bij. Het Belgische fenomeen Paul Boey, wie kent hem niet?, met zijn topper “Ik heb de mot in me lijf” zette destijds heel het Oventje op zijn kop, zowel veur als achter. Tot tranen toe beroerd of geroerd ging ik hem later nog eens opzoeken in Antwerpen, waar hij berucht en net zo bekend was als de bekende vuggelkesmert, waar hij alle zangvogels de loef af stak. Tussen twee huilbuien door hebben we nog herinneringen opgehaald aan VCO. Blijkt dat ie er zelf nooit geweest was; hij meende wel dat ie er ooit één singeltje verkocht had aan een zekere Van Uden. Zo ziede maar: ooit zijn dromen nog mooier dan de werkelijkheid, dat vindt Marco ook, en Borsato ook. Nou belde gisteren, ook niet toevallig denk ik dan, Leontien, de dochter van Paul Boey, men op met de vraag wat Venhorst 5 gemaakt had. Ik zeg: hoezo Venhorst 5? Nou zei ze, onze pap, die vroeg dat vruger altijd aan Henk Steijvers van de Janse Bagge band, die weer een achterneef is van Toni Willé, de zangeres van Pussycat, met wie Willy Brokamp soms onnavolgbare trucs uithaalde, en die wit altijd alles van Venhorst 5, zodoende. En speciaal vur men zong ze nog es het wereldberoemde refrein:

‘k Heb de mot in me lijf, ‘k zijn voor niks nimer goe
Elke vinger staat stijf, ‘k krijg m’n broek niet meer toe
‘k Heb de bibber voor drei, alles rammelt in mij
‘k Zijn verdroogd en verdord, just nog goe voor ’t stort

 
15 oktober 2023, de wedstrijd
Wat een mooie dag vandaag, vorig jaar startte de dag ook goed op den Dries, want met zijn allen ballen is fijn. Zeker als alle ballen er ook weer zijn, fijn, en dat de Van de Vossenbergs ook nog bestaan in het Oventje is een feit. De scheidsrechter, een zekere d vaid villa Felderhof, deed op sportpark Den Dries zijn ding en dat ging um goed af. Zoonlief zag dat het fluiten van Venhorst  Vijf in goede handen was, maar hij wist ook dat hij -Luca de Grote- het vak bij de “Vijfers” had geleerd. Het was echter zijn Oventje dat in de eerste tien minuten in de verdrukking zat want Venhorst had toen al een mooie mogelijkheid om zeep geholpen. Ut Oventje deed er het spreekwoordelijke schepje boven op en toen was het in den handel al mis. En even later was het bijna raak voor de Ovenaren, maar om de spanning en cultheld de Mol te eren was daar een prachtige redding, die de gele christus in het Oventje deed vergeten: het was de grijze Mol die een katachtige redding showde waar menigeen een hamstring aan over zou hebben gehouden. Echter niet de onze en daar heb je um: de Talpa Europaea, deze mol stelt zich dienstig op en dan weet je dat bij deze halve Nistelrooisenaar zijn kansjes wel komen. Maar…en geheel volgens de planning van coach Farlake werd het gelukkig 2-0 en de kansen stegen in het voordeel van Venhorst. De vijfers hadden weer een doel, de handvatten die het Oventje aanreikte werden goed opgepakt, ook door tactische wijzingen. Zonder doel kun je niet voetballen maar het was de ijzersterke Mol die gewisseld werd (wat nu??? Catastrofe!!! ), maar het werkte: Mark Peeters kreeg loon naar tactisch werken en de dienaren werkte mee aan Marks plan. De Liefhebber genoot ook zichtbaar van de getoonde agressiviteit zonder over de schreef te gaan. De Talpa alfa ging zonder te schellen (als ware het zijnde een Prinses Irene-achtig de mollen genoemd) de Ovenaren te lijf, alleen zonder op te vallen en zonder het te overdrijven. Scheidsrechter David van de Wijst genoot van de agressiviteit van deze speler en hij pinkte een traantje weg toen de Mol de steekpaas gaf op Luc die um lekker intikte. Op sportpark Den Dries werd history geschreven, de mensen, de Ovenaren hadden hun nieuwe held verlost van christus de gele en zijn dienaren. Het was de Mol die onder luid applaus de kantine inging,  de twee pingels die Jeroen maakte waren intikkertjes, de kopgoal van schoonheid, maar de kunst was de Mol, poëzie waar menig Mol trots op kan zijn. Wij vijfers waren erbij en genoten en de liefhebber huilde van binnen. maar dat beste vijfers is weer een heel ander verhaal.

De liefhebber