Vengiga 5 mar 2 de rakt 7 toch vier keer

Al in de vroege morgen lopend over of op de Daandelendennen word ik opgeschrikt door een aantal op leeftijd zijnde wielrenners, wachtend op tien maar dat duurt te lang dus loop ik door richting Emonds.

Iets verderop besef ik hoe stil het is. Mijn gedachten gaan terug naar Golgotha waar het akelig stil werd toen jezus was gekruisigd. Iets verderop aan de waterkant hoor ik twee jonge libellen kibbelen over de bekerwedstrijd Feyenoord - NEC, dat het een makkie zal worden. Verderop in de verte zie ik Bertus lopen en zijn baas is er ook. Bij alle meters die ik nog moet gaan en verder niks dan stilte loop ik via het hekkegat verder. De meters achter me latend in het verleden en loop zo de toekomst tegemoet. De wedstrijd FC de Rakt staat op het program en in een flits komen Ada Kok en Simon Naaigaaren voorbij. Benieuwd wie ons zal fluiten, maar dat zal me worst wezen. Venhorst vijf, dat weer kon beschikken over Harm Berkhof en Herman Biemans, legde in kleedlokaal vijf aan een liefhebber uit hoe men FC de Rakt kon uitschakelen. Jarno dacht er het zijne van. Venhorst en de Rakt begonnen met aftasten en de wind was ook een lastige tegenstander. Maar ook de nummer acht die volgens Jarno Mark heette was een voorbode op wat komen ging. Maar het was Dave van de Horst die puur uit vermoeidheid het laatse lood uit zijn schoen schoot en dat was net genoeg om de goede keeper van de Rakt te verschalken 0-1. Even later was er toch een gapend gat waar de verdedigers even niet op een lijn zaten (wie was de schuldige??), in ieder geval was het 1-1. Nu waren beide partijen te aanvallend aan het voetballen en had de Rakt het al af kunnen maken. Ja ja Jarno van die zonder lokken speelde de bal naar een andere kleur en het cadeautje werd keurig verzilverd. Even later toen de wind wat was gaan liggen was het des Dorrus die Venhorst weer via een geijkte vrije trap gelijk maakte. Venhorst wilde meer maar had wat verdedigend moeten spelen. De terug gewisselde Gidus de vijfde was uit zijn ritme en Harrie slingerde de bal voor: Ton Coster scoorde simpel. Toen uit het niks, daar lag hij, Christus de onsterfelijke, de man die een zware steen wegrolde, van steigers viel, over water kon lopen, maar daar lag hij, minuten (er scheen een lichtje op mij) lang. Hans Witteveen scoorde tegen beter weten in (een ferme botsing). Toen de liefhebber zich over Christus ontfermde en vroeg hoe heet je vrouw, zei ie Marianneku. Gelukkig hij loog tegen mij en zei nog oooh wat ben ik dom en toen beste Jarno wist ik dat het goed was, maar dat beste Jarno is weer een heel ander verhaal.

De liefhebber